VERSLAG: Marillion - 23/11 - 013

Marillion - 23/11 - 013

De voormalige prog-rockers van Marillion zijn een eigenwijs stel. Waar hun collega’s gestopt zijn of hun zakken vullen in het schnabbelcircuit, weigert Marillion te hardnekkig om zich te laten verleiden tot ‘80s parties en de Vrienden van Amstel live om tot in de eeuwigheid ‘Kayleigh’ te blijven spelen. Sterker nog, het nummer is al jaren uit de setlist geschrapt. Nee, Marillion brengt om de regelmaat een gloednieuwe cd uit en onderhoudt via internet nauw contact met hun fans. Het heeft ze vooral in Nederland een schare hondstrouwe fans opgeleverd, die ook nu weer de 013 tot de nok toe hebben gevuld. Vanavond is de band er ter ondersteuning van hun nieuwe tweeluik: Happiness is the Road (Essence & the Hard Shoulder).

Om kwart over negen betreedt de band het podium. Wellicht is het de leeftijd, of de kou en sneeuw van buiten, maar er wordt niet afgetrapt met knalller van jewelste. De band begint met een rustig pianonummer. Het enige dat daarbij echt opvalt, is het witte, bijna Pauselijke gewaad van zanger Steve Hogarth. Het publiek luistert niettemin aandachtig en je kunt een speld horen vallen. Het podium is sober maar bij tijd en wijlen wel smaakvol verlicht. Een groot scherm met projecties zorgt tot slot voor extra franje. Een leuk detail zijn de spy-cams die her en der verstopt zijn, waarvan de beelden op het scherm te zien zijn.

Wanneer Hogarth na vier nummer ‘Fantastic Place’ inzet, wordt duidelijk dat een groot deel van het publiek op iets meer herkenbaars zat te wachten. Wat overigens niet wil zeggen dat de eerste nummers niet werden gewaardeerd. Bijzonder indrukwekkend wordt het wanneer Hogarth ‘Out of this World’ aankondigt. Hij vertelt dat hij nummer schreef over Donald Campbell’s poging het wereldsnelheidsrecord op water te verbeteren in 1966, waarbij hij tragisch om het leven kwam. Een onderzoeker hoorde van dit nummer en besloot op zoek te gaan naar het wrak van Campbell. Het werd na drie jaar gevonden en er werd alsnog een begrafenis geregeld, tijdens welke Hogarth het nummer heeft gezongen. ‘Out of this World’ is op zich al erg fraai, maar met de originele beelden, inclusief crash, wordt het leed bijna tastbaar. Het applaus is er dan ook naar. Als de band vervolgens ‘Mad’ inzet, kan de avond al bijna niet meer stuk.

Andere publiekslievelingen zijn ‘The Great Escape’ en ‘Neverland’. Maar ook enkele nummers van Happiness is the Road kunnen op enthousiasme rekenen, vooral ‘Asylum sattelite #2’, de eerste toegift van de avond. Het echte vuurwerk moet komen van ‘The Invisible Man’, dat echt het laatste nummer is. Gezien de epische proporties van het nummer, is dat geen enkel probleem. Zo komt er na precies twee uur een einde aan een mooie gebalanceerde set. Soms maakte enkele bandleden een wat uitgebluste indruk, maar altijd was er wel iets dat het kwartje de goede kant op deed vallen, tot een kleine stroomstoring aan toe. Tot grote hilariteit van het aanwezige publiek.